Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Κυπριακή πραγματικότητα η σεξουαλική βία κατά των παιδιών - Sexual violence against children: Now belongs to Cypriot reality

Για φαινόμενο που μαστίζει την κυπριακή κοινωνία κάνει λόγο η Λ. Κουρσουμπά

Από τις επισκέψεις που πραγματοποιεί στα σχολεία και από τις διαβουλεύσεις που έχει με τα Μαθητικά Συμβούλια ή όταν έχει διαβούλευση στο Γραφείο της με παιδιά, η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, Λήδα Κουρσουμπά, διαπιστώνει ότι η σεξουαλική βία εις βάρος παιδιών είναι αρκετά διαδεδομένο φαινόμενο στην Κύπρο και «είναι μέρος της πραγματικότητας της σημερινής νεολαίας».

Για τα θέματα σεξουαλικής βίας ή παρενόχλησης των παιδιών, είπε η κ. Κουρσουμπά, έχει συσταθεί - μετά από εισήγησή της- από το Υπουργείο Εργασίας ειδική Επιτροπή, με συμμετοχή της Επιτρόπου Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, κυβερνητικών υπηρεσιών, μη κυβερνητικών οργανώσεων που ασχολούνται με το θέμα και έκκλησή της είναι αυτή η Επιτροπή «να λειτουργήσει και να προχωρήσει όσο το δυνατό συντομότερα, αναλαμβάνοντας ο κάθε φορές τις ευθύνες του, το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης».

«Στην Κύπρο», είπε η κ. Κουρσουμπά, «είναι επίσης ένα μέρος του προβλήματος, το ότι δεν υπάρχει επιστημονική βάση δεδομένων για να γίνεται ανάλυση αυτών των αριθμών και ο καθένας έχει τα δικά του δεδομένα».

«Για παράδειγμα», είπε η κ. Κουρσουμπά, «η Αστυνομία έχει εκείνες τις υποθέσεις που καταγγέλλονται στην Αστυνομία, το ίδιο και η Νομική Υπηρεσία, ο Σύνδεσμος Καταπολέμησης της Βίας στην Οικογένεια καταγράφει καταγγελίες για όλες τις μορφές βίας στην οικογένεια και όχι μόνον σεξουαλικής, καταγράφονται καταγγελίες ενάντια στη μάνα και όχι στο παιδί και, γενικά, είναι πάρα πολλά ακόμη που χρειάζονται να γίνουν».

«Εχουμε να κάνουμε με ένα σοβαρό περιστατικό, που αφορά το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης, ένα θέμα το οποίο μαστίζει και την κυπριακή κοινωνία», όπως δήλωσε σήμερα στο ΚΥΠΕ η κ. Κουρσουμπά, κληθείσα να σχολιάσει τον προχθεσινό βιασμό ανήλικου αγοριού στη Λάρνακα.

«Σίγουρα και πρέπει να δοθεί δημοσιότητα», είπε η κ. Κουρσουμπά, «αλλά εκείνο, το οποίο αναμένεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, στη βάση των αρχών της διασφάλισης του συμφέροντος του παιδιού», πρόσθεσε, «είναι, από τη μια, να προστατευθεί το παιδί, με όχι πολλές περιγραφές που να αφορούν το ίδιο το παιδί».

«Από την άλλη», συνέχισε, «είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης για να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία και να δώσουν μία θέση επιστημονική, με εισηγήσεις για το τί πρέπει να γίνει».

«Ειδικά για αυτά τα θέματα», δήλωσε η Επίτροπος για τα Δικαιώματα του Παιδιού, «τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να έχουν προγράμματα, που να ενδυναμώνουν τα ίδια τα παιδιά και να τα κάνουν να υποψιάζονται, ειδικά για το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης και όχι να περιμένουμε κάθε φορά ένα περιστατικό και γύρω από αυτό να αρχίζουμε να μιλούμε για το θέμα».

Ερωτηθείσα εάν χρειάζεται ένα ειδικό πρόγραμμα προσέγγισης των παιδιών για τα ζητήματα αυτά, η κ. Κουρσουμπά είπε ότι «το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης είναι ανοικτό και το Γραφείο μου ήδη το έχει θέσει ως προτεραιότητα πέραν των τριών ετών».

«Εδώ και δύο χρόνια», όπως ανέφερε η κ. Κουρσουμπά, «τρέχει από μέρους του Συμβουλίου της Ευρώπης μια τεράστια εκστρατεία, που λέγεται `Ενα στα Πέντε` και έχει διαφανεί ακριβώς -από πανευρωπαϊκή έρευνα- ότι ένα στα πέντε παιδιά, πριν το 18ο έτος της ηλικίας του, θα βρεθεί αντιμέτωπο με σεξουαλική, εάν όχι κακοποίηση, παρενόχληση».

Οι αριθμοί αυτοί, δήλωσε η κ. Κουρσουμπά, ισχύουν και για την Κύπρο και υπάρχουν πάρα πολλές δράσεις που απαιτούνται να λάβουν τα κράτη, όπως η επικύρωση Συμβάσεων αλλά και ο εφοδιασμός των παιδιών και των οικογενειών τους με ικανότητες και δεξιότητες για το πώς να αναγνωρίζουν αυτό το φαινόμενο και να μπορούν να το αντιμετωπίσουν, ειδικά τα παιδιά.

Σε αυτή την εκστρατεία, είπε η κ. Κουρσουμπά, αναμένεται από τα μέσα ενημέρωσης να διαδραματίσουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο και, μέσα από τη διαχρονική δημοσιογραφία, να έχουμε προγράμματα που να ενδυναμώνουν τα παιδιά, να δίδουν πληροφόρηση στην οικογένεια για το πώς να το χειρισθεί το θέμα αυτό και πώς να κάνουν τα παιδιά τους να γνωρίζουν κάποιες συμπεριφορές ενηλίκων και να λένε: όχι.

Η εκστρατεία αυτή έχει ξεκινήσει και στην Κύπρο, δήλωσε η κ. Κουρσουμπά, προσθέτοντας πως αναμένεται από τα μέσα ενημέρωσης να έχουν κάποιο ρόλο, σίγουρα οι Κυβερνήσεις, η Εθνική Επιτροπή για το Παιδί -και εγώ ακριβώς την έχω θέσει υπό την αιγίδα μου αυτή την εκστρατεία- και η Κοινωνία των Πολιτών.

Δεν έχουν γίνει πολλά πράγματα για αυτό το θέμα στην Κύπρο, όπως είπε η Επίτροπος, εκφράζοντας την επιθυμία να ακούσει και από τους εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης εισηγήσεις.

Υπάρχουν, είπε, τηλεοπτικά φιλμάκια που είναι διαθέσιμα και στη δική μου ιστοσελίδα και σε αυτή του Συμβουλίου της Ευρώπης, που θα μπορούσαν να προβάλλονται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, θα μπορούσαν να γίνονται συστηματικά εκπομπές με προσκεκλημένους ειδικούς για ενημέρωση σε αυτό το θέμα, ενώ και στο χώρο του σχολείου πρέπει να υπάρχουν προγράμματα ευαισθητοποίησης των παιδιών και ενδυνάμωσής τους στο να αναγνωρίζουν αυτές τις συμπεριφορές.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Φιλελεύθερος, ημερομηνίας 4/8/2012.


Is a phenomenon that has plagued the Cypriot society as Mrs L. Koursoumba says.


Of the visits made to schools and the consultations with the student councils or when she has consulted with children in her office, the Commissioner for Children's Rights, Leda Koursoumba, found that sexual violence against children is widespread phenomenon in Cyprus "is part of the reality of today's youth."

For sexual violence or harassment of children, said Ms. Koursoumba, up - after her introduction, the Ministry of Labour Special Commission, involving the Commissioner of Children's Rights, government agencies, non-governmental organizations dealing with issue and call the Commission is "to work and move as quickly as possible, taking each time the responsibilities of the state and the media."

"In Cyprus," said Mr. Koursoumba, "is also a part of the problem, there is no scientific database to analyze these numbers and everyone has their own data."

"For example," said Mr. Koursoumba, "the police have those cases reported to the Police, the same as the Legal Service, the Association of Anti-Domestic Violence complaints register for all forms of violence in the family and not just sexual , recorded complaints against the mother and child and not in general, is very much still needed to be done. "

"We are dealing with a serious incident relating to the issue of sexual abuse, an issue that has plagued the Cypriot society," said CNA is now Mr Koursoumba Invited to comment on the day before raping underage boy in Larnaca.

"Certainly, and should be released," said Mr. Koursoumba, "but that which is expected by the media, based on the principles of safeguarding the interests of the child," he added, "is the one to protect the child, with not many descriptions that relate to the child. "

"On the other," he continued, "is a very important role of the media to sensitize society and give a scientific position, with suggestions about what should be done."

"Especially in these matters," said Commissioner for the Rights of the Child, "The media should have programs to empower the children and make them suspect, especially on the issue of sexual abuse and not to wait every time an incident and around to start talking about the issue. "

Asked if having a special outreach program for children on these issues, Ms. Koursoumba said that "the issue of sexual abuse are open and my office has been a priority for more than three years."

"For two years," as Mrs Koursoumba, "run by the Council of Europe a huge campaign called 'One in Five' and has just spotted-by-wide survey that one in five children before 18th year of his age, faced with sexual, if not abuse, harass. "

These figures, said Koursoumba apply to Cyprus and there are too many actions required to take the states, such as the ratification conventions and the supply of children and their families with skills and skills on how to recognize this phenomenon and can not cope, especially children.

In this campaign, said Mr. Koursoumba, expect the media to play a very important role, through the timeless journalism, we have programs to empower children, to give the family information on how to handle this issue and how to make their children aware of some behaviors of adults and say: no.

This campaign has started in Cyprus, said Koursoumba, adding he expected the media to have a role, certainly the governments, the National Commission for Child-and I've just put me under the auspices of this campaign-and the Civil Society.

There have been many things about this issue in Cyprus, as the Commissioner said, expressing a desire to hear from representatives of the media presentations.

There, he said, video clips that are available on my website and from the Council of Europe, which could be shown by television stations, could be systematically shows with guest experts for updates on this topic, while in the school there should be awareness programs for children and empowering them to recognize these behaviors.

Republished from Phileleftheros newspaper, dated 4/8/2012.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

- John Ttikkes, one of the last of the Mohicans

"With the blood of my heart": If the songs and his poems put on paper and sell them even five cents each, would be rich such stresses. Only part of all this is recorded in his book!

The title of the net says. "With my heart's blood." Thus the book entitled the folk poet John Ttikki and indeed, through the ranks, the fifteen verses, John Ttikkis turns on the paper a while crying and pain. Pain in his village, named Tripimeni, crying for the refugees, remember the people of the village, those poor of goods, but rich in heart and compassion to farmers and shepherds. It can even digest the death of his father who is missing, and proclaims unhealable evasion of pain even in the poems. That's why when the folk poet Vassilis Chapesiis the observed years ago that he is not listening lately (after appeal) to sing the Ttikkis spontaneously gave the explanation:

"Since Cyprus is in bondage and I threw in foreign
A thousand knives fastened on me
Neither pleasure, nor sing, nor close eye
Because I have a missing person who is part of my heart "

You admire him

For all Ttikkis writes, one of the last of the Mohicans in the field of folk poetry. He writes about love, emigrants, marriage, the roving and quirks, the dishonest money, the unjust society. For all these things to see and disturbed, because it finds the lost old values, the assessment of human authenticity in life and in the fersimata. But where the Ttikkis off wins and your interest is when he talks about his village, the place where he grew for the refugees. And the pain is so large, and fills in as you sit and listen. In the barbershop, where the Constantine Paleologos street, in Nicosia, Ttikkis share them with all these customers. Works with the scissors and combs the heads of people, but at the same time inspired through conversation and he comes in half a shake of the tsiattista. Listen and admire. How to find, puts them in a row and come out the same time, breaking your head. When talked by phone to arrange the meeting, asked him to take me the next day on the phone lest I forget. Indeed, the next morning, and approached the shop to discuss, the phone rings, and pressing the button on the phone, listened to Ttikki:

"I am doing you a flasher and you have to give me answer
for work who gonna take place here, my friend Anthony, come and I'm waiting"

5 cents only

I went for half an hour in the barber shop, but we sat and chatted close to two hours. God is a pleasure to chat with such people. From simple as they are, leaving from them realize that grabbed them, you won things you had not even imagined. This is the Ttikki. Initially, I asked him if remembers how many songs he wrote, how many poems he said. And here is the spontaneous response: Hey buddy Anthony, if I was printing all that poems which I said and I sell it for five cents each, I'd be even richer by Shacolas. "

She was barefoot ...

The talent of getting verses in his mind, working them, knit them together and then removes them from the mouth as poems either as complete songs,  Ttikkis had rolled out very early. He was only 9 years old when a wedding in his village, Tripimeni, two old villagers was saying poems. He remembers that one of them was Havas's Lucas. Came close, then, Ttikkis and "at some point, I found the opportunity, jumped to his waist, and told him my poem. Went, and I liked it and others in the world." Well, ever since he joined the folk poetry. As he says, was 9 years old to get his first shoes. Just then he sent his father to learn about barbering on Lefkoniko. Then he went and studied in barbershop in Famagusta in 1966, at age 21, arrived in Nicosia, where he opened his own barbershop. The Ttikkis continued, however, and the other's art. He participated in dozens of events, contestant in song and poetry. Numerous are the prizes won. The walls of the barber shops are full of diplomas were awarded to the first position to win such competitions.

He will shout from the grave

More writes about his village, the sites, farm fields, where they grew up. So every night, where they lie to sleep ... goes, as he says, in his village. "I remember in my village, when I walk the streets, go to the plants and meet the people of the village. I was making conversations with them ...", and this story goes on for years now. That, however, burns my heart the thought that as I will die in foreign place. Expresses and says evasion of pain in one of his poems entitled "I don't want to be away from you, not even died."

If this meant that God I will be buried in the foreign, in the soil of refugees who is heavy like a hudge rock, from this closed grave who is darker than monnless night, I will shouting and saying your name...

And my only consolation in the depth Joined land, waiting to be from the north wind to give me the coolness of your plants to come to a cool, give me the smell, and makes the grave lighter.

The book of John Ttikki is a treasure for those who know how to love the original soul of a man. Sold for 15 euros each, but the goal, as he emphasizes, is not to make money. "I want to read people. This is what interests me. I want people to read all that you need to stay. Do not forget."

With sore words

The refugees influenced him greatly. It hurt his soul. And the wounds of the spring is still alive. His father is missing. Paskise long to learn what happened, who was transferred Anyway buried. Nothing but. Each listening excavations for the Committee on Missing Persons, hopes to find the bones of his father gets wings. Unfortunately, new pain adds to the existing. All of these factors have influenced John Ttikki. And writes poems with words sore.

"With my heart's blood
Most of them is written
with my running eyes
making rivers

Most of all, my sweet Cyprus
when I think of for you
so that you are making silence for a lot of years
Your's slavery wounds "

Article by Anthony Makrides. Reprinted from the newspaper "Politis" issue Tuesday, June 9, 2009.

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Γιάννης Ττίκκης, από τους τελευταίους των Μοϊκανών

"Με το γαίμαν της καρκιάς μου": Αν τα ποιήματα, τραγούδια και τσιαττίσματα του τα έβαζε σε χαρτί και τα πουλούσε, έστω και ένα σελίνι το ένα, θα ήταν ζάμπλουτος, όπως τονίζει. Μέρος μόνο όλων αυτών είναι καταγεγραμμένο στο βιβλίο του!

Ο τίτλος του το λέγει καθαρά. "Με το γαίμαν της καρκιάς μου". Έτσι τιτλοφορείται το βιβλίο του λαικού μας ποιητή Γιάννη Ττίκκη και όντως, μέσα από τις γραμμές του, τους δεκαπεντασύλλαβους στίχους του, ο Γιάννης Ττίκκης βγάζει πάνω στο χαρτί κάμποσο κλάμα και πόνο. Πονά για το χωριό του, την Τρυπημένη, κλαίει για την προσφυγιά, θυμάται τους ανθρώπους του χωριού, εκείνους τους φτωχούς σε αγαθά, αλλά πλούσιους στην καρδιά και στην ανθρωπιά γεωργούς και βοσκούς. Δεν μπορεί ακόμα να χωνέψει τον θάνατο του πατέρα του ο οποίος είναι αγνοούμενος, και διαλαλεί τούτον τον αγιάτρευτο πόνο ακόμα και στα τσιαττίσματα του. Γι' αυτό κι όταν ο επίσης λαϊκός ποιητής Βασίλης Χαπέσιης του επισήμανε πριν από χρόνια ότι δεν τον ακούει τον τελευταίο καιρό (μετά την προσφυγιά) να τραγουδά, ο Ττίκκης έδωσε αυθόρμητα την εξήγηση:
"Παφής η Τζιύπρου ε' στην σκλαφκιάν τζι' εσύραν με στα ξένα
Σιήλια μασιαίρκα δίκοπα πάνω μου καρφωμένα
Με σιαίρουμαι , με τραουώ, ούτε τζιαι κλείω μάτι
Γιατ' έχω αγνοούμενο πον της καρκιάς κομμάτι"
Τον θαυμάζεις

Για όλα γράφει ο Ττίκκης, ένας από τους τελευταίους των Μοϊκανών στον τομέα της λαϊκής ποίησης. Γράφει για την αγάπη, τους ξενιτεμένους, το γάμο, τους αρχοντοχωριάτες και τις παραξενιές τους, το άτιμο το χρήμα, την άδικη κοινωνία. Για όλα τούτα που βλέπει και τον ενοχλούν, γιατί διαπιστώνει πως χάθηκαν οι αξίες οι παλιές, η εκτίμηση του ανθρώπου, η γνησιότητα στη ζωή του και στα φερσίματα του. Εκεί όμως που ο Ττίκκης απογειώνεται και κερδίζει το ενδιαφέρον σου, είναι όταν μιλά για το χωριό του, τους τόπους όπου μεγάλωσε, για την προσφυγιά. Κι είναι ο πόνος του τόσο μεγάλος, που σε κατακλύζει κι εσένα σαν κάτσεις και τον ακούσεις. Στο κουρείο του, εκεί στην Κωνσταντίνου Παλαιολόγου της Λευκωσίας, ο Ττίκκης τα μοιράζεται όλα τούτα με τους πελάτες του. Δουλεύει το ψαλίδι και την κτενιά στα κεφάλια των ανθρώπων, αλλά την ίδια ώρα εμπνέεται μέσα από την κουβέντα και σκαρώνει στο πι και φι τα τσιαττίσματα του. Τον ακούεις και τον θαυμάζεις. Πως τα βρίσκει, τα βάζει στη σειρά και τα ξεστομίζει την ίδια ώρα, σπάζει το κεφάλι σου. Όταν συνομιλούσαμε τηλεφωνικά για να διευθετήσουμε τη συνάντηση, τον παρακάλεσα να με πάρει την επαύριον στο τηλέφωνο μήπως και ξεχάσω. Και όντως, την άλλη μέρα το πρωί, ενώ πλησίαζα στο μαγαζί του για να κουβεντιάσουμε, κτυπά το τηλέφωνο και, πατώντας το κουμπί του κινητού, ακούγω τον Ττίκκη:
"Εγιώ σινιάλον κάμνω σου τζι' εσού σημεία δώσε
για την δουλειάν που 'ννα γενεί είμαι δαμέ, φιλ' Αντώνη, να 'ρτεις τζιαι καρτερώ σε
"

Ένα σελίνι μόνο

Πήγα για μισή ώρα στο κουρείο του, αλλά κάτσαμε και κουβεντιάζαμε κοντά στις δύο ώρες. Είναι χαρά Θεού να κουβεντιάζεις με τέτοιους ανθρώπους. Όσο απλοϊκοί κι αν είναι, φεύγωντας από κοντά τους διαπιστώνεις ότι άρπαξες απ' αυτούς, κέρδισες πράγματα που ούτε καν είχες διανοηθεί. Αυτό συμβαίνει με τον Ττίκκη. Αρχικά, τον ρώτησα αν θυμάται πόσα τραγούδια έγραψε, πόσα τσιαττιστά ξεστόμισε. Και ιδού η αυθόρμητη απάντηση: "Ρε φίλε Αντώνη, αν τύπωνα τα τραούθκια που εξεστόμισα τζιαι επούλουν τα μόνον έναν σελίνιν το έναν, θα ήμουν πιο πλούσιος ακόμα τζιαι που τον Σιακόλαν".

Τότε που ήταν ξυπόλητος...

Το ταλέντο να πιάννει τους στίχους στο μυαλό του, να τους δουλεύει, να τους πλέκει μεταξύ τους και να τους βγάζει ύστερα από το στόμα του είτε ως τσιαττιστά, είτε ως ολοκληρωμένα τραγούδια ή ποιήματα, ο Ττίκκης το είχε ξεδιπλώσει από πολύ νωρίς. Ήταν μόλις 9 χρονών, όταν σε ένα γάμο στο χωριό του, στην Τρυπημένη, έλεγαν τσιαττιστά δύο μεγάλοι σε ηλικία συγχωριανοί του. Θυμάται ότι ο ένας εξ' αυτών ήταν ο Λούκας του Χάβα. Κόντεψε, λοιπόν, ο Ττίκκης και "σε κάποια στιγμή, που βρήκα την ευκαιρία, πετάχτηκα στη μέση του και του είπα το δικό μου τσιαττιστό. Συνέχισα, είπα κι άλλα και αυτό άρεσε στον κόσμο". Ε, από τότε τον κέρδισε η λαϊκή ποίηση. Όπως ο ίδιος λέγει, έγινε 9 χρονών για να πρωτοφορέσει παπούτσια. Ακριβώς τότε τον έστειλε ο πατέρας του στο Λευκόνοικο να μάθει παρπέρης. Στη συνέχεια πήγε και μαθήτευσε σε κουρείο στην Αμμόχωστο και το 1966, σε ηλικία 21 ετών, έφτασε στη Λευκωσία, όπου άνοιξε το δικό του κουρείο. Ο Ττίκκης συνέχισε, όμως, και την άλλη του τέχνη. Έλαβε μέρος σε δεκάδες εκδηλώσεις, διαγωνιζόμενος στο τραγούδι και την ποίηση. Αναρίθμητα είναι τα βραβεία που κέρδισε. Οι τοίχοι του κουρείου του είναι γεμάτοι από τα διπλώματα που του απενεμήθησαν για την πρώτη θέση που κέρδισε σε τέτοιους διαγωνισμούς.

Θα φωνάζει που τον τάφο

Περισσότερο γράφει για το χωριό του, τους τόπους του, τα χωράφια, εκεί που μεγάλωσε. Γι' αυτό και κάθε νύχτα, εκεί που πλαγιάζει για να κοιμηθεί... πηγαίνει, όπως λέγει, στο χωριό του. "Θυμούμαι το χωρκό μου, περπατώ στους δρόμους του, πάω στα χωράφκια και συναντώ τους ανθρώπους  του χωρκού. Κόφκω κουβέντες μαζί τους...", κι αυτή η ιστορία συνεχίζεται για χρόνια τώρα. Εκείνο, όμως, που του κρούζει την καρκιάν είναι η σκέψη και μόνο ότι σαν πεθάνει θα θαφτεί στα ξένα. Εκφράζει και δαιλαλεί τούτον τον πόνο σε ένα από τα ποιήματα του με τίτλο "Τζι' εν θέλω να 'μαι δίχα σου, ούτε τζιαι πεθαμένος".

Αν εν γραφτόν που τον Θεόν τζι' εν να θαφτώ στα ξένα, στα χώματα της προσφυγιάς πον βαρετά κουτσούριν, 'πο τζιείν' τον τάφον τον κλειστόν, πον σκοτεινά πισσούριν, εν να φωνάζω, να λαλώ τ' όνομαν σου εσέναν...

Τζι' η μόνη μου παρηορκά που μες της γης το βάθος, να καρτερώ που τον βορκάν αέρας να φυσήσει, των περβολιών σου η δροσιά να 'ρτει να με δροσίσει, να μου φακκά η μυρωθκιά, ν' αλαφρυνίσκει ο τάφος.

Το βιβλίο του Γιάννη Ττίκκη είναι ένας θησαυρός για όσους ξέρουν ν' αγαπούν τα γνήσια πονήματα τ' ανθρώπου. Πωλείται προς 15 ευρώ το ένα, αλλά στόχος του, όπως ο ίδιος τονίζει, δεν είναι να βγάλει λεφτά. "Θέλω να το διαβάσει ο κόσμος. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Θέλω να διαβάσει ο κόσμος όλα αυτά που πρέπει να μείνουν. Να μην ξεχαστούν."

Με λόγια πονεμένα

Η προσφυγιά τον επηρέασε πολύ. Λάβωσε την ψυχή του. Και οι πληγές που του άνοιξε είναι ακόμα ζωντανές. Ο πατέρας του είναι αγνοούμενος. Πάσκισε πολύ για να μάθει τι απέγινε, που μεταφέρθηκε, τέλοσπαντων που θάφτηκε. Τίποτε όμως. Κάθε που ακούει για εκσκαφές της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, οι ελπίδες ότι θα βρεθούν και τα οστά του πατέρα του αναπτερώνονται. Δυστυχώς, όμως, νέος πόνος έρχεται να προστεθεί στον υφιστάμενο. Όλα τούτα έχουν επηρεάσει τον Γιάννη Ττίκκη. Και γράφει τα ποιήματα του με λόγια πονεμένα.

"Με το γαίμαν της καρκιάς μου
Τα περίτου εν γραμμένα
με τα μμάθκια μου να τρέχουν
τζιαι να κάμνουν ποταμούς

Προπαντώς, γλυτζιά μου Κύπρος
άμα σκέφτουμαι για σέναν
που σσωμπίνεις τόσα γρόνια
Της σκλαβιάς σου τους καμούς"

Άρθρο του Αντώνη Μακρίδη. Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Πολίτης", τεύχος Τρίτης 9 Ιουνίου 2009.