Να 'μαι και πάλι... Μεσημέριασε, νιώθω λιγάκι καλύτερα, ανακάλυψα - για άλλη μια φορά - το μεγαλείο της ανθρώπινης μαλακίας, αλλά και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του σεβασμού και συνεχίζω να πορεύομαι σ' αυτή τη στροφή που λέγεται ζωή. Θέλω απο τη μια να βρίσω τους φίλους Πάνο και Νίκο για μια παρεξήγηση που έγινε ψες (αν και το ξέρω ότι μέχρι χθες μιλούσα με τα καλύτερα γι' αυτόν), αλλά, απο την άλλη θέλω να ευχαριστήσω τον φίλο Κυριάκο τόσο πολύ, που σχεδόν θέλω να δώσω απο 1 φιλί στο μάγουλο στους 2 προαναφερθέντες φίλους. Ρε! Καταλάβετε κάτι ρε! Όσο κι αν προσπαθείτε να με "χαλάσετε", εμένα ο Θεός μ' αγαπάει και αμέσως μου δίνει κάτι που να μου αξίζει, επειδή ξέρει ότι Τον αγαπάω κι εγώ! Γι' αυτό, σταματήστε ν' ασχολείστε για το αν θα σας κάνω χαλάστρα, αν θα σας πάρω την γκόμενα, αν, αν, αν, γιατί ξέρετε κάτι? Στο τέλος οι μόνοι που παθαίνετε τη ζημιά είστε εσείς και όπως λέει κι ο Γιώργος Παπαδόπουλος: "Σας πιάνουν, σας πιάνουν, σας πιάνουνε, σας πιάνουνε τα ψυχολογικά σας" και το μόνο που καταφέρνετε πάνω μου είναι να μου κλάσ... τ' αρχ...! Πάρτε το χαμπάρι επιτέλους! Που 'σαι ρε φίλε Σπύρο, συνάδελφε και ομοιπαθή! Τώρα άρχισα να σε καταλαβαίνω πραγματικά!
