ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ Νο1

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ! ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΟΙ!

ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΚΑΙ ΗΣΟΥΝ ΟΛΟ ΤΡΕΛΛΑ
ΜΑ ΥΣΤΕΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΕΛΕΙΠΕ Η ΣΕΛΑ

Η δική μου κατάθεση ψυχής

Λοιπόν, μια και πέρασ' ο καιρός, μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε και βάλαμε μυαλό, είπα να κάνω κι εγώ μια κατάθεση ψυχής, γιατί όπως (περίπου) λέει κι ο φίλος Νίκος, είναι πολύ καλύτερο κι απο την καλύτερη ψυχανάλυση. Ελπίζω μόνο να με συγχωρέσει ο φίλος Σπύρος που του "έκλεψα" την ιδέα, την προσάρμοσα στα δικά μου δεδομένα και την δημοσιέυω μετά απο τρεις, περίπου, βδομάδες (άλλωστε, τόσο χρόνο χρειάστηκα για την προσαρμογή). Πλάκα κάνω, αλλά πριν ξεκινήσω να μιλάω σοβαρά, θα ήθελα να διευκρινίσω πως ότι αυτή η κατάθεση γίνεται ως απάντηση στην προηγούμενη μου ανάρτηση, με τίτλο "Ένας μοναχικός καβαλάρης παίρνει τ' όπλο του".

Κάπου εδώ, θα ήθελα να ευχαριστήσω:

• τους γονείς μου, που θέλοντας και μη (και αυτό ισχύει και για τις 2 πλευρές και δεν το λέω απο κακία) με έφεραν σ' αυτή τη ζωή,
• τους πολυαγαπημένους μου Μάμα, Γιώργο και Μάριο που τόσο έξαφνα ήρθαν στη ζωή μου και την άλλαξαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ευχάριστα,
• τον φίλο Σπύρο, ένα εξ Ελλάδος ορμόμενο λεβέντη (κατ' εμένα), ο οποίος, παρά τις κάποιες ανοησίες μπορεί να του έχω πει κατα καιρούς, εν τούτοις εξακολουθεί να με στηρίζει και να τον στηρίζω, όποτε υπάρχει χρόνος φυσικά αν και, όπως έχει πει ο ίδιος, η γνωριμία μας μπορεί να έγινε τυχαία, αλλά η φιλία μας στηρίζεται σε γερές βάσεις. (Και δεν εννοώ τις Αγγλικές, οι Κύπριοι ξέρουν).
• Τους (ανύπαρκτους) αναγνώστες του μπλογκ που εξακολουθούν να (μην) το παίρνουν είδηση ότι υπάρχει,
• Τον κο Χαράλαμπο, ο οποίος μέχρι πρόσφατα με ανεχόταν και μου υπενθυμίζει τα καλά της οικολογίας,
• την φίλη Κωνσταντίνα, η οποία για μένα είναι περισσότερο κι απο αδερφή, καθ' ότι η φιλία μας μπορεί να συγκριθεί μόνο με λίγα παραδείγματα στην ιστορία και η γνωριμία μας έγινε λιγάκι άτσαλα πριν 4 χρόνια (και μην νομίζεις, ακόμα την θυμάμαι),
• την Σκεύη, η οποία απορώ κι εγώ πως με ανέχεται τόσο καιρό (μάλλον επειδή είμαι ο μόνος στον οποίο μπορεί να ξεσπάσει όταν έχει νεύρα, πλάκα κάνω),
• τον φίλο Νίκο, στον οποίο, χωρίς να το θέλει, βρήκα επιτέλους αυτό που βρήκα και στον φίλο Σπύρο με μόνη διαφορά την απόσταση (ο Νίκος είναι πιο κοντά, αλλά δεν έχει σημασία τώρα με το ΜΣΝ),
• τον κο Σπύρο Πρωτ., ο οποίος με ανέχεται εδώ κει 1,5 περίπου μήνα (αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, μου είχε τάξει ότι μια μέρα εμείς οι δυό θα παίζαμε ξύλο κι ακόμα την περιμένω αυτή τη μέρα, αστειεύομαι),
• τα αφεντικά μου που κατα καιρούς με συνεφέρουν,
• τους Πάνο, Αντρέα και Μιχάλη, οι οποίοι μου θυμίζουν ότι κάπου κάπου χρειάζεται και λίγη αφηρημάδα για να ταρακουνηθούμε κι εμείς οι "ξύπνιοι"
• τους Χάρη και Νικόλα, που με κάνουν να νιώθω περήφανος, χαρούμενος και ενθουσιασμένος που είμαι ένας απλός άνθρωπος και όχι ένας απλός ψωνάρας και το καλύτερο για το τέλος,
• τις Φρίντα και Τόνια, που έχουν μπει στην ζωή μου εντελώς ξαφνικά, για να της δώσουν νόημα και ομορφιά.

Σας ευχαριστώ για όλα. Για όλα όσα μου δώσατε, μου προσφέρατε ή μου χαρίσατε καθώς επίσης και για όλες τις συναισθηματικές "εκρήξεις" που μπορεί να είχα με κάποιους. Σας ευχαριστώ, εν τέλει, γιατί είστε το αλατοπίπερο της ζωής, αλλά κυρίως γιατί δώσατε ουσία, λόγο ύπαρξης και συνέχεια στον "μοναχικό καβαλάρη".

Καλημέρα σας.