Το blog μου τζιαι ο χάροντας ή η σωστή χρήση της πουρούς.

Ρε κοπέλια, εγιώνη ο Κωστάκης σας, είδα τούτην την ανάρτησην μες το blog του χάροντα του τίτσιρου, άρεσεν μου τζιαι δείγνω σας την (την ανάρτησην):

Η σωστή χρήση της πουρούς...
Αγαπητοί κύριοι εσείς που φέρνετε τα αυτοκίνητα στη Κύπρο,θα σας παρακαλούσα που δαμέ τζαι δα, που όσα αυτοκίνητα φέρνετε στη Κύπρο να φκάλλετε πουπάνω τη μαυρογιέριμη τη πουρού, γιατί ο κυπραίος οδηγός ακόμα να καταλάβει τη χρήση της (παρόλο που έσσιει τόσα χρόνια που έχουμεν αυτοκίνητα στην Κύπρο) ή μάλλον, εδείξαν του την ήνταλως δουλεύκει τζιαι εχάρηκεν ο αμπάλατος ο Κυπραίος. Ο σωστός οδηγός ξέρει ότι το τιμόνι εν για να κλώννει το αυτοκίνητο, η πεζίνα για να προχωρά, το στόπερ για να σταματά, το τραφικέιτορ για να δείχνει άμαν εν να κλώσει, το χειρόφρενο για να κάμνει σιόου τζαι η πουρού για να την ηχρησιμοποιούμεντε μόνον σε έχταχτην ανάγκην που κάποιος αχάπαρος πάει να πεταχτεί να μας κόψει το δρόμον. Ο κυπραίος οδηγός όμως, χρησιμοποιά την σε ουκ ολίγες άκυρες περιπτώσεις, γενικώς όποτε του δώξει. Μερικές περιπτώσεις είναι:

1) Επειδή ο μπροστινός πάει αργά (λες τζαι η πουρού του παρέα εν ενωμένη wireless με τη πατίδιν της πεζίνας του μπροστινού τζαι όσο τη πατά εν να πάει πιο γλήορα).

2) Επειδή άψεν πράσινον πριν θκυόμισι νανοδευτερόλεπτα (τωρά κάμνουν το μόλις άψει πορτοκκαλί) τζαι ο μπροστινός ακόμα να ταράξει (εν άλλη η σημασία του πορτοκαλιού, αλλά πάλε, η πουρού σου έννεν ενωμένη με το πατίδι του μπροστινού, τέλος).

3) Για να σιαιρετήσουν τον παρέαν τους / τη φιλενάδα τους που είδαν τυχαία μες το δρόμο (άμαν δουν δηλαδή κανένα γνωστόν τους σαν παρπατούν, έχουν πάντα μαζίν τους μιαν αεροπουρού τζαι παίζουν την (την αεροπουρούν πάντα) για να γυρίσει ο άλλος να τους δει; Έσιεις τζιαι στόμαν να φωνάξεις τζαι σιέρκα να σιαιρετήσεις ή στην τελικήν απλά πουτσογράφεις, η πουρού εν άλλη η χρήση της).

4) Μερικώς αποδεχτές χρήσεις είναι:

α) H περίπτωση που έπιαε πρωτάθλημα ή κύπελλο η ομάδα τους

β) Eφκαλεν πρόεδρο το κόμμαν τους (φτάννει να μεν το παρασσιέζουν).

Σε καμμιάν περίπτωση δε γίνεται να παίζει πουρού κάποιος επειδή:

α) Παντρέυκεται

β) Χαρτώννεται (έκαμες την βαλακίαν που την έκαμες, εμάθαν το τζείνοι που εκάλεσες, πρέπει να το μάθουμεν τζαι μεις; Είσαστεν έναν ευτυχισμένο κινητό παναύρι, μπράβο σας, να ζήσετε).

5) Επειδή προσπερνούν τον παρέα τους μες το highway (όπου το "πιιιιιιιιιπ" μεταφράζεται σε "ουουυυυ, Κόκο έρεξα σε, κίστα")

6) Επειδή απλά έσσιει κίνηση (αν αννοίξεις το manual του αυτοκινήτου αγαπητέ, εν να δεις ότι το κουμπί που πατάς ένν εν τζείνο που εξαφανίζει ούλλα τα αυτοκίνητα που μες το δρόμον, ούτε τζείνο που μεταμορφώνει το αυτοκίνητο σε αερόπλανο. Τζείνο που πατάς ονομάζεται πουρού. Π-Ο-Υ-Ρ-Ο-Υ!!!!!!!!!!! Τζείνη η μαλακία που φκάλλει τζείνο το σπαστικό το θόρυβο, ναι τζείνη).

Σημείωση: Που τα πιο πάνω εξαιρείται αυστηρώς η περίπτωση που παίζει πουρού φορτηγατζιής σε φορτηγατζιή, λεωφορειατζής σε λεωφορειατζή ή ταξιτζιης σε ταξιτζιην για να το σσιαιρετήσει. Εν μια άλλου επιπέδου σχέση.

Άρθρο Πράσινης Ασπίδας. Ένα νέο δημοσιογραφικό ταλέντο γενιέται...

Επιτέλους, το πολυπόθητο μου όνειρο για μια ενασχόληση στον δημοσιογραφικό χώρο αρχίζει. Τυχερό έντυπο, είναι το μηνιαίο έντυπο της Πράσινης Ασπίδας, η οποία είνα ανεξάρτητη και αυστηρά υπερκομματική περιβαλλοντική οργάνωση ή, όπως σωστά - ίσως - χαρακτηρίζεται ένας "Επαναστάτης με αιτία". Αυτό τον μήνα δημοσιεύεται το πρώτο μου άρθρο (το οποίο όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μόνιμη στήλη, πλάκα κάνω), το οποίο ονομάζεται "Άνθρωπος και Κοινωνία: Μια σχέση αλληλένδετη". Διαβάστε το, και θα περιμένω τις απόψεις σας όσον αφορά το αν έπρεπε να με δεχτούν ή να με πετάξουν έξω με τις κλωτσιές πριν καν προλάβω να μπω στα γραφεία τους:

"Κυρίες και κύριοι, χαίρετε. Ως ξεκίνημα σ’ αυτή την πορεία μου στον αγαπημένο μου (προς το παρόν) χώρο της δημοσιογραφίας, επέλεξα ένα θέμα λιγάκι φιλοσοφικό, κάτι το οποίο απαιτεί και ο καιρός των ημερών. Και σας ρωτώ:

Τις εστίν άνθρωπος? Σύμφωνα με τον επίσημο ορισμό, ο άνθρωπος είναι η ανώτερη από τις ζωικές υπάρξεις, κι αυτό επειδή ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα με το λόγο, τη νόηση, το αίσθημα και την διαρκή δημιουργικότητα του. Ετυμολογικά, η λέξη παράγεται από το ανήρ+οψ (οπός) που σημαίνει φωνή. Επομένως άνθρωπος = άντρας που μιλά, κι αυτό επειδή ο άντρας αρχικά “σκέπασε” τη γυναίκα, η οποία τότε εθεωρείτο… πράγμα!

Δεύτερο, τι είναι η κοινωνία? Εκτός από ένα μάτσο αρνιά (κατά τη γνώμη μερικών) είναι και ένα σύνολο από τις ανώτερες εκ των ζωικών υπάρξεων (και όχι, αυτές δεν είναι τα αρνιά), το οποίο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, κατόρθωσε να επιδείξει υπέρλαμπρα παραδείγματα, τόσο σε επιτεύγματα, όσο και σε προτωφανείς ιδιοφυίες.

Εντάξει, το παραδέχομαι. Κόντρες μπορεί να υπάρχουν πολλές, αλλά θα ήθελα να μου πείτε εσείς 2 περιπτώσεις, όπου να μην υπάρχουν κόντρες και διαμάχες. Πλούσιοι – φτωχοί, αρχηγοί – αναρχικοί, κόσμος – υπόκοσμος, ζωή – θάνατος. Καμιά φορά όμως, αυτές οι κόντρες βγαίνουν σε κάλο. Ουδεν κακό αμιγές καλού, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Πόσοι φτωχοί έγιναν πλούσιοι γιατί δεν άντεχαν τη σύγκριση? Πόσοι αναρχικοί “ηγήθηκαν” μιας αναρχικής εκδήλωσης και μετά τους έμεινε κουσούρι? Φυσικά, εννοείται πως συμβαίνει και το αντίθετο: Πλούσιοι που… πτώχευσαν, αρχηγοί που… ολίσθησαν κ. ο. κ. Όπως επίσης, υπάρχουν και 2 απόψεις, στον τρόπο και τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την επίτευξη κάποιων στόχων. Με μέτρο, λέει η μια πλευρά, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λέει η άλλη, υποστηρίζοντας, ίσως, και την αποτυχία της μεθόδου «με το σταυρό στο χέρι», χωρίς να θέλω να φανώ άθεος ή αντίχριστος.

Έτσι, καταλήγουμε στο ότι η κοινωνία αποτελείται από τα «μέλη» της, τους ανθρώπους και όλα όσα τους αποτελούν και συντελούν στην εύρυθμη λειτουργία της, όπως οι προαναφερθείσες κόντρες ή διαμάχες αν προτιμάτε, οι οποίες ανέδειξαν τα προηγούμενα, υπέρλαμπρα παραδείγματα και οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ανάγκη απο την κοινωνία και τις διαμάχες της, οι οποίες, όταν γίνονται με μέτρο, τότε είναι που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τον βοηθούν στην απαραίτητη γενεαλογική, ψυχική και νοητική του εξέλιξη.

Κλείνοντας, αφήνω μια ευχή, όπως οι συγκεκριμένες διαμάχες αρχίσουν (επιτέλους!) να έχουν ως πρωταρχικό σκοπό, λόγο και αιτία το περιβάλλον, αν θέλουμε να υπάρξει και συνέχεια στη συγκεκριμένη εξέλιξη.

Μετά τιμής,

Ο Περιβαλλοντιστής"

Η τρέλλα δεν πάει στα βουνά ή η πελλάρα εν πολλών λογιών (2)

Να 'μαι και πάλι... Μεσημέριασε, νιώθω λιγάκι καλύτερα, ανακάλυψα - για άλλη μια φορά - το μεγαλείο της ανθρώπινης μαλακίας, αλλά και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του σεβασμού και συνεχίζω να πορεύομαι σ' αυτή τη στροφή που λέγεται ζωή. Θέλω απο τη μια να βρίσω τους φίλους Πάνο και Νίκο για μια παρεξήγηση που έγινε ψες (αν και το ξέρω ότι μέχρι χθες μιλούσα με τα καλύτερα γι' αυτόν), αλλά, απο την άλλη θέλω να ευχαριστήσω τον φίλο Κυριάκο τόσο πολύ, που σχεδόν θέλω να δώσω απο 1 φιλί στο μάγουλο στους 2 προαναφερθέντες φίλους. Ρε! Καταλάβετε κάτι ρε! Όσο κι αν προσπαθείτε να με "χαλάσετε", εμένα ο Θεός μ' αγαπάει και αμέσως μου δίνει κάτι που να μου αξίζει, επειδή ξέρει ότι Τον αγαπάω κι εγώ! Γι' αυτό, σταματήστε ν' ασχολείστε για το αν θα σας κάνω χαλάστρα, αν θα σας πάρω την γκόμενα, αν, αν, αν, γιατί ξέρετε κάτι? Στο τέλος οι μόνοι που παθαίνετε τη ζημιά είστε εσείς και όπως λέει κι ο Γιώργος Παπαδόπουλος: "Σας πιάνουν, σας πιάνουν, σας πιάνουνε, σας πιάνουνε τα ψυχολογικά σας" και το μόνο που καταφέρνετε πάνω μου είναι να μου κλάσ... τ' αρχ...! Πάρτε το χαμπάρι επιτέλους! Που 'σαι ρε φίλε Σπύρο, συνάδελφε και ομοιπαθή! Τώρα άρχισα να σε καταλαβαίνω πραγματικά!

Η τρέλλα δεν πάει στα βουνά ή η πελλάρα εν πολλών λογιών

Αξυπόλητος χορεύω, με σημαία μου μια σούστα (μην περιμένεται να το πω), είναι γιατί σε λατρεύω και σου κάνω όλα τα γούστα... Σε τέτοια φάση είμαι εγώ σήμερα. Ούτε να κινηθώ δεν μπορώ σχεδόν. Τώρα, πως άντεξα και ήρθα δουλειά, ένας Θεός ξέρει. Τέλοσπαντων. Συνεχίζω, μέχρι εκεί που θα φτάσω. Μιλάμε μετά, γιατί έχω δουλειά. Μπάη!

Ώρα 4η πρωινή...

Ώρα 4η πρωινή... Μόλις επέστρεψα (πριν μισή ωρίτσα) απο μια βραδινή έξοδο με μια εκ των καλύτερων ομάδων παρέας (ε, τι, μονο το Κυπριακό και το ποδόσφαιρο να έχουν ομάδες?). Λοιπόν, ξέρετε πόσο μου έλειψε αυτό? Αν και, όπως πολλες άλλες δραστηριότητες, είχε κι αυτός το αρνητικό του. Παιδιά, φτάνει! Ηρεμήστε! Κι εμείς έχουμε ανάγκη απο αυτό το πράγμα, αλλά δεν κάναμε κι έτσι! Το λοιπόν! Για να μεν νευριάσω, δώστε νάκκον αμάνταν για να μεν έρτει ο τυφώνας Κατρίνα τζιαι να μας πάρει στην Αλεξάντρειαν τζιαι να μας σηκώσει! Άτε να δω! Ε και που λέτε, εντάξει. Προσπάθησα (και όπως βλέπετε μάλλον τα κατάφερα) να μην με πάρει απο κάτω (όσο γινόταν τουλάχιστον) και μπορώ να πώ ότι μια χαρά περάσαμε. Εντάξει, ψιλοαπογοητεύτηκα τώρα στα τελειώματα γιατί τελείωσε λιγάκι άτσαλα η βραδιά, αλλά τι να κάνουμε? Δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα δικά μας, ε?

ΥΓ. Ρε Μαλέκκο, I kissed a girl and I liked it ρε! :))

ΥΓ. 2: Ποιος να συγκριθεί μαζί σου... Ντίνα, Ντίνα είσ' εδώ?

ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ Νο1

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ! ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΟΙ!

ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΚΑΙ ΗΣΟΥΝ ΟΛΟ ΤΡΕΛΛΑ
ΜΑ ΥΣΤΕΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΕΛΕΙΠΕ Η ΣΕΛΑ

Η δική μου κατάθεση ψυχής

Λοιπόν, μια και πέρασ' ο καιρός, μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε και βάλαμε μυαλό, είπα να κάνω κι εγώ μια κατάθεση ψυχής, γιατί όπως (περίπου) λέει κι ο φίλος Νίκος, είναι πολύ καλύτερο κι απο την καλύτερη ψυχανάλυση. Ελπίζω μόνο να με συγχωρέσει ο φίλος Σπύρος που του "έκλεψα" την ιδέα, την προσάρμοσα στα δικά μου δεδομένα και την δημοσιέυω μετά απο τρεις, περίπου, βδομάδες (άλλωστε, τόσο χρόνο χρειάστηκα για την προσαρμογή). Πλάκα κάνω, αλλά πριν ξεκινήσω να μιλάω σοβαρά, θα ήθελα να διευκρινίσω πως ότι αυτή η κατάθεση γίνεται ως απάντηση στην προηγούμενη μου ανάρτηση, με τίτλο "Ένας μοναχικός καβαλάρης παίρνει τ' όπλο του".

Κάπου εδώ, θα ήθελα να ευχαριστήσω:

• τους γονείς μου, που θέλοντας και μη (και αυτό ισχύει και για τις 2 πλευρές και δεν το λέω απο κακία) με έφεραν σ' αυτή τη ζωή,
• τους πολυαγαπημένους μου Μάμα, Γιώργο και Μάριο που τόσο έξαφνα ήρθαν στη ζωή μου και την άλλαξαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ευχάριστα,
• τον φίλο Σπύρο, ένα εξ Ελλάδος ορμόμενο λεβέντη (κατ' εμένα), ο οποίος, παρά τις κάποιες ανοησίες μπορεί να του έχω πει κατα καιρούς, εν τούτοις εξακολουθεί να με στηρίζει και να τον στηρίζω, όποτε υπάρχει χρόνος φυσικά αν και, όπως έχει πει ο ίδιος, η γνωριμία μας μπορεί να έγινε τυχαία, αλλά η φιλία μας στηρίζεται σε γερές βάσεις. (Και δεν εννοώ τις Αγγλικές, οι Κύπριοι ξέρουν).
• Τους (ανύπαρκτους) αναγνώστες του μπλογκ που εξακολουθούν να (μην) το παίρνουν είδηση ότι υπάρχει,
• Τον κο Χαράλαμπο, ο οποίος μέχρι πρόσφατα με ανεχόταν και μου υπενθυμίζει τα καλά της οικολογίας,
• την φίλη Κωνσταντίνα, η οποία για μένα είναι περισσότερο κι απο αδερφή, καθ' ότι η φιλία μας μπορεί να συγκριθεί μόνο με λίγα παραδείγματα στην ιστορία και η γνωριμία μας έγινε λιγάκι άτσαλα πριν 4 χρόνια (και μην νομίζεις, ακόμα την θυμάμαι),
• την Σκεύη, η οποία απορώ κι εγώ πως με ανέχεται τόσο καιρό (μάλλον επειδή είμαι ο μόνος στον οποίο μπορεί να ξεσπάσει όταν έχει νεύρα, πλάκα κάνω),
• τον φίλο Νίκο, στον οποίο, χωρίς να το θέλει, βρήκα επιτέλους αυτό που βρήκα και στον φίλο Σπύρο με μόνη διαφορά την απόσταση (ο Νίκος είναι πιο κοντά, αλλά δεν έχει σημασία τώρα με το ΜΣΝ),
• τον κο Σπύρο Πρωτ., ο οποίος με ανέχεται εδώ κει 1,5 περίπου μήνα (αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, μου είχε τάξει ότι μια μέρα εμείς οι δυό θα παίζαμε ξύλο κι ακόμα την περιμένω αυτή τη μέρα, αστειεύομαι),
• τα αφεντικά μου που κατα καιρούς με συνεφέρουν,
• τους Πάνο, Αντρέα και Μιχάλη, οι οποίοι μου θυμίζουν ότι κάπου κάπου χρειάζεται και λίγη αφηρημάδα για να ταρακουνηθούμε κι εμείς οι "ξύπνιοι"
• τους Χάρη και Νικόλα, που με κάνουν να νιώθω περήφανος, χαρούμενος και ενθουσιασμένος που είμαι ένας απλός άνθρωπος και όχι ένας απλός ψωνάρας και το καλύτερο για το τέλος,
• τις Φρίντα και Τόνια, που έχουν μπει στην ζωή μου εντελώς ξαφνικά, για να της δώσουν νόημα και ομορφιά.

Σας ευχαριστώ για όλα. Για όλα όσα μου δώσατε, μου προσφέρατε ή μου χαρίσατε καθώς επίσης και για όλες τις συναισθηματικές "εκρήξεις" που μπορεί να είχα με κάποιους. Σας ευχαριστώ, εν τέλει, γιατί είστε το αλατοπίπερο της ζωής, αλλά κυρίως γιατί δώσατε ουσία, λόγο ύπαρξης και συνέχεια στον "μοναχικό καβαλάρη".

Καλημέρα σας.

Μια φορά κι ένα καιρό... ή, στην κυπριακή δημοτική, "Που ήσουν - πούποτε".

Λοιπόν, απο αύριο, μπορεί και μεθαύριο (διότι είμαι γνωστός και για την σταθερότητα μου), θα αρχίσετε να διαβάζετε την ιστορία ενός μικρού, νεαρού ή έφηβου, όπως το βλέπει ο καθένας, απο το πως ξεκίνησε και που έχει φτάσει σήμερα (ή, στην κυπριακή δημοτική, "Που ήσουν - πούποτε".). Και όταν, με το καλό, προχωρήσουν οι γραφές, αν δούμε ότι αρέσει, θα το πρωχορήσουμε. Αν δούμε ότι δεν αρέσει, θα κάνουμε χειρότερα: Θα βάλουμε ΚΑΙ φωτογραφίες!

Καληνύχτα σε όλους. Αλλά κυρίως στους φίλους.

Φίλε Σπύρο καλησπέρα. Με μεγάλη μου χαρά είδα ότι επιτέλους επανήλθες στα δρώμενα του blogικού τομέα της Ντιοανατολίκης Ευρώπης, αλλά προς μεγάλη μου λύπη πρόσεξα ότι άρχισες με τον χειρότερο τρόπο: απαντώντας στον κάθε σαχλό και τον κάθε πικρόχολο, που αρέσκεται στο να σχολιάζει, να θάβει και να ρίχνει χολή στον κάθε ένα που ΤΟΛΜΑ να του πάει κόντρα και ΝΑ ΠΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, λες και δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει (αν και, εδώ που τα λέμε, δεν έχουν, απ' ότι φαίνεται). Όμως, απ' ότι έχεις πει και μόνος σου, σ' όποιον αρέσουμε... Μια διαφωνία πάντα είναι καλοδεχούμενη, θα μου πεις. Ναι, συμφωνώ, δεν λέω, αλλά όταν είναι μια πραγματική διαφωνία και γίνεται για σκοπούς συζήτησης και εξέλιξης του blog, τότε και μόνο τότε είναι καλοδεχούμενη. Αυτές οι συγκεκριμένες διαφωνίες όμως, δεν νομίζω να υφίστανται γι' αυτό το σκοπό, έτσι? Δεν νομίζω... Οπόταν, συμφωνούμε και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ασχολείσαι ΜΟΝΟ με αυτούς που αξίζουν τον κόπο (είτε αυτοί συμφωνούν μαζί σου, είτε διαφωνούν) και αφήνεις τους υπόλοιπους μαλάκες να βράζουν στο ζουμί της χολής που θέλουν να ρίχνουν σε απλούς ανθρώπους, οι οποίοι δημιουργόντας το εκάστοτε μπλοκ, απλά θέλουν να εξασκήσουν το χόμπι τους παραμένωντας, στην τελική, ΑΝΘΡΩΠΟΙ!, Γι' αυτό σου λέω... Γράψε τους εκεί που δεν πιάνει μελάνη και συνέχισε ακάθεκτος. Εμείς εδώ στην Κύπρο, όσοι σε γνωρίζουμε τέλοσπαντων, θέλω να ξέρεις ότι είμαστε δίπλα σου και σε στηρίζουμε σε ό,τι κι αν συμβεί, ότι και να γίνει.

Σε χαιρετώ,

Τασος Αναστασιου
Στιχουργος, συγγραφέας, σεναριογραφος, σε ολα ερασιτέχνης προς το παρον, εργαζόμενος σε μια εταιρία στρατηγικής επικοινωνίας, εικοσάχρονος, κάτοικος Λευκωσίας, τηλ. κινητό: 00357 96 710 646, τηλ.οικίας: 00357 22 437 245, e-mail: tasos88@windowslive.com, e-mail: ta669748@gmail.com, blog: www.tasos-anastasiou.blogspot.com, blog: www.DJF.blogspot.com, τώρα και στο facebook με το όνομα του

Varethika! Fevgo...

Ουφ... Βαρέθηκα αυτή την κωλοζωή. Όλο τα ίδια και τα ίδια κι εκεί που λες ότι θα χαλαρώσεις εν τέλει κουράζεσαι περισσότερο. Συνέχεια γύρω σου οι ίδιοι μαλάκες κι εσύ να μην μπορείς να ξεκολλήσεις γιατί λόγω των μαλακισμένων συνθηκών τους έχεις ανάγκη και αντί να πάρεις αυτό που αναζητάς, αυτό που ονειρεύεσαι, στο τέλος παίρνεις το παπάρι τους. Κι απο σκατά να γίνεσαι πιο σκατά. Και να βρίσκεις την τέλεια ευκαιρία - κατά την δική σου άποψη πάντα - για να ξεφύγεις απο όλα αυτά και να ανακαλύπτεις ότι ενώ στην ζωή σου παπάρες πολλοί, εν τούτοις δεν θα βρεθεί κανείς τόσο μαλάκας που να "μπορεί" να σε βοηθήσει. Βαρέθηκα. Κουράστηκα. Νυστάζω. Σχεδόν θέλω να κλαίω. Όπως λέει κι ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης σε ένα απο τα τραγούδια του: Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι! Σχεδόν 8 ώρες χωρίς άλλη ανθρώπινη παρουσία σε απόστασή τριών μέτρων, όπου βρίσκεται το αφεντικό μου. Καλή απόσταση για σημάδι και βολή, έτσι? Ευτυχώς, όμως, απ' ότι θέλω να πιστεύω, με είδε με καλό μάτι το αφεντικό μου, άσχετα τι λέτε εσείς. Το ξέρω, μπορεί να σας φαίνονται μπούρδες όλα αυτά και να τα έχετε χ...ενα τα αφεντικά σας, αλλά εγώ με τον δικό μου, τα πάμε μια χαρά. Εγώ στο δικό μου γραφείο, αυτός στο δικό του, αυτός, λόγω φόρτου εξωτερικής εργασίας τον μισό χρόνο λείπει απο το γραφείο κι εγώ να έχω ως καθήκον να τηλεφωνώ σε διάφορους... ττοππουζους και μη ή όπως λέγεται στην καθαρεύουσα: παπάρες, ανωμαλλιάρηδες, μουντρούχους κλπ. Γι' αυτό σας λέω: Δεν είναι το αφεντικό μου που βαρέθηκα! Ειναι την δουλειάν μου και τον κάθε παραπαπαπαρούνα που μου λαχαίνει και με εκνευρίζει ακόμη περισσότερο, με start point εκεί που τερμάτισε ο προηγούμενος. Γι' αυτό κουράστηκα. Γι' αυτό νυστάζω. Συγχωρέστε με αν έγινα βαρετός, αλλά έτσι όπως είμαι τώρα, ειδικά όσο σκέφτομαι ότι οι επόμενες διακοπές είναι το Μάρτη (κάτι Καθαρές Δευτέρες, κάτι Πασχαλιάτικά, κάτι 25ες Μαρτίου, κάτι Πρωταπριλιές για μας τους Κύπριους) εκνευρίζομαι και νυστάζω ακόμη περισσότερο. Ένηγουεης. Καληνύχτα και τα λέμε.

Καλημέρα και καλή χρονιά.

Καλημέρα και καλή χρονιά. Απολογούμαι για την επόμενη ανάρτηση, αλλά ήμουνα και πολύ του ύπνου μιλάμε! Τέλοσπαντων. Μακάρι αυτή η χρονιά να φέρει πολλές επιτυχίες σε όλους μας κι ακόμη περισσότερες αποτυχίες. Όχι, πλάκα κάνω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορεί να παλεύεις κάτι για χρόνια ολάκερα και στο τέλος να ανακαλύπτεις ότι η λύση του ήτανε μπροστά στα πόδια σου και δεν την έβλεπες απλά επειδή δεν της έκανες το χατίρι να σκύψεις το κεφάλι σου προς τα κάτω. Και αυτό που λένε πολλοί ότι "Κοιτάω μπροστά, ποτέ πίσω" και άλλα συναφή, εγώ δεν τα πολυπιστεύω κι αυτό γιατί για να βρεις μια λύση πρέπει να κοιτάξεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Διότι, ακόμα κι ο Άινσταϊν, μερικές φορές ξαναγύριζε στις εξισώσεις του τύπου "1+1=2" μέχρι να βρει τη θεωρία της σχετικότητας και να ανακυρηχθεί ως λαϊκός ήρωας απο την παγκόσμια φυσικομαθηματική κοινότητα. Τέλοσπαντων. Όπως λένε και τα Ημίζ, "μακάρι αυτός ο χρόνος πιο μαλακά να μπει" αν και όπως λέει κι ο φίλος Πάνος, "ο χρόνος δεν αλλάζει, ο χρόνος είναι ένας και ενιαίος". Λοιπόν... Πολύ καλά τα πήγαμε αυτές τις 2 εβδομάδες που τις μισές μέρες δούλευα και τις άλλες μισές με δουλεύανε, αλλά δεν έχω πρόβλημα. Αυτό που πρωτίστως με ενδιαφέρει, είναι το πως θα περάσω καλά. Λοιπόν! Το ξέρω ότι κλείνω απότομα, αλλά επειδή και πάλι δεν έχω χρόνο, σας αφήνω με φιλιά πολλά και μιλάμε το συντομότερο δυνατό. Μπάη!!!